Σύντομος σχολιασμός του ποιήματος από τoν Ιγνάτη Ψάνη
Πρόκειται για μία εκ βαθέων ειλικρινή εξομολόγηση του ποιητικού υποκειμένου των ανθρωπίνων παθών και ανομημάτων, των πράξεων που μας οδηγούν στις κάθε λογής παραπτώματα, της αποδοχής ότι η δολιότητα, η πονηριά δε μας αφήνει να έχουμε ξεκάθαρη όραση. Μας συνοδεύουν οι “μετά” και οι “προ-πατορικές αμαρτίες, που τις έχουμε ατομικά μα και συλλογικά ενίοτε. Αυτή, λοιπόν, η εξομολόγηση απευθύνεται προς τον αγαπητό, ” φίλο”, Νυμφίο, τον Χριστό.
Είμαστε όλοι εμείς που μέσα στην καθημερινή τύρβη, ανάμεσα στα πάθη και τα παθήματα, από τα οποία δεν μαθαίνουμε, λησμονήσαμε να κρατήσουμε αναμμένο το Φως της Αλήθειας και της Αγάπης, δεν προλάβαμε ή, το χειρότερο, δε θελήσαμε να υποδεχτούμε αυτό το Φως.
Ικετεύει, λοιπόν, το ποιητικό υποκείμενο τον Νυμφίο να “άρει τις αμαρτίες του” και να τον δεχτεί στον δικό του χώρο, ¨των αρετών και της γνώσης”, που οδηγεί στη λύτρωση και τον εξαγνισμό.
Τέλος ελπίζει και στο “θάμα”, από όποιον θεό, μιας και αρκετές θρησκείες έχουν ανακατευτεί, μήπως και απαλλαγούμε από το μίασμα, “το άγος”, τον κλοιό του πολέμου, τα μίση και τα πάθη που περιβάλλουν και κυριαρχούν στον πλανήτη.
Προκαλεί εντύπωση στον αναγνώστη η ταπεινότητα,η ειλικρίνεια και η γλυκύτητα με την οποία απευθύνεται στον “Νυμφίο” ποιητής.
Τέτοια ισορροπία και “πάντρεμα” ανθρώπινου και θεϊκού είναι αποτέλεσμα υψηλής σύλληψης, έμπνευσης, εκφραστικής δεινότητας, ψυχικού βάθους και προπάντων βαθιάς πίστης, γιατί αυτή μορφοποιεί και εξωτερικεύει δυναμικά και πειστικά το συναίσθημα. Είναι η γλυκιά επίγευση μετά την ανάγνωση, που σε κάνει να ξαναδιαβάσεις το ποίημα αρκετές φορές!!
Ιδού ο Νυμφίος!
Απ’ τής ψυχής μου ραθυμίας την νυστάλα
και βιωτής μου την αδιάκοπη τρεχάλα,
δεν σκέφτηκα καλέ και φίλε μου Χριστέ,
να ’χω την ίδια των παρθένων φρονιμάδα
μια αναμμένη να κρατώ κι εγώ λαμπάδα
μες στον Νυμφώνα σου να μπω, φίλε πιστέ.
Λαμπάδα την εξ αρετών και θείας γνώσης
που να φωτίζει να ξεφεύγω απ’ τις πτώσεις
κι απ’ τα γλιστρήματα τής δόλιας μας ζωής
στα ομιχλώδη των παθών τα μονοπάτια,
να φωτιστούν τα θαμπωμένα μου τα μάτια
της κάθε μου το μέγεθος να δω παρακοής.
Των οικτιρμών Σου τ’ άγια σπλάχνα μην μού κλείσεις,
αλλά την πύλη του Νυμφώνα Σου ν’ανοίξεις
κι ανάστησέ με απ’ τον ύπνο μου τον ζοφερό,
από της κάθε αμαρτίας μου το βάρος
με το συχώριο Σου λευκός, να πάρω θάρρος
να μπω κι εγώ στον νυφικό σου τον χορό.
Εκεί που ήχος καθαρός εορταζόντων
μελωδικά και ακατάπαυστα βοώντων,
τώρα ως γήινος εδώ να τον χαρώ
και των αγγέλων το φτερούγισμα να νιώσω
φιλιά να πάρω τής Λαμπρής, φιλιά να δώσω
να ξεφαντώσω στης Αγάπης τον χορό!
Κι άλλοι το ίδιο σαν κι εμένα λαχταρούνε
απ’ τ’ ανομήματα κι αυτοί να λυτρωθούνε
κι από του άγους των σκανδάλων τον κλοιό
του πολεμήτορος, τον κόσμο που κατέχει
σ’ έναν πλανήτη τής οργής που απαντέχει
το κάποιο θάμα απ’ τον… όποιο του θεό.
Και είσαι Συ, που σ’ όλους φέρνεις την ελπίδα,
ιδού, ερχόμενος με κόκκινη χλαμύδα
«γλυκύς Νυμφίος εν τω μέσω της νυκτός»,
κι απέ ν’ ακούσουμε μετά και να χαρούμε
το «Δεύτε λάβετε φως» αγιασμού, να λυτρωθούμε,
φως τής χαράς, εκ τού Ανεσπέρου Σου Φωτός.
