Το επίκαιρο έμμετρο ποίημα του ακατάβλητου και συνεχώς ανανεούμενου και εμπνευσμένου Βαγγέλη Χατζημανώλη από τη μια κεραυνοβολεί, μέρες που είναι, τα θεριά που θανατώνουν αθώα παιδάκια στη Γάζα, σε αντίθεση με το Παιδί που γεννιέται “Σήμερον” και από την άλλη παρακαλεί να δώσει το Νεογέννητο στους αδύναμους και καταπιεσμένους τη δύναμη, να γίνει το θάμα, να συντρίψουν  ¨τα θεριά τα βρωμερά”, να γεμίσει η Πλάση με Αγάπη και Ανθρωπιά. Δε λείπουν και οι θεολογικο-κοινωνικές του προεκτάσεις για τη Διδασκαλία και τον μαρτυρικό θάνατό Του Χριστού ,” Αδερφέ μου, τζάμπα πήγες”, απογοητευμένος από την απανθρωπιά και τη φρίκη και μάλιστα στον τόπο που έζησε και δίδαξε!!

Ένα ποίημα μοναδικής έμπνευσης και ευαισθησίας, που δε θα αφήσει κανένα ασυγκίνητο

 

Χριστός γεννάται!

«Χριστός γεννάται σήμερον

εν Βηθλεέμ τη πόλει».

*Χριστός κρεμάται σήμερον,

φρίττει η Γάζα όλη!

«Εν τω σπηλαίω τίκτεται

εν φάτνη τών αλόγων».

*Η Γάζα όλη φλέγεται,

έργο των παραλόγων!

«Πλήθος αγγέλων ψάλλουσι

το –Δόξα εν υψίστοις-».

*Στην Γάζα «σφόδρα χαίρουσι

δαίμονες συν απίστοις»!

«Εκ τής Περσίας έρχονται

τρεις Μάγοι με τα δώρα».

*Στην Γάζα συσσωρεύονται

νέφη θανατηφόρα!

«Φθάσαντες εις Ιερουσαλήμ

με πόθον ερωτώσι…»

* Όμως αλί και τρεις αλί

πού τον Χριστόν «ευρώσι»;

Πού να τον βρούνε σήμερα

σε τούτο το ντουμάνι

γραφή που δεν διαβάζεται

εδώ μήτε φιρμάνι;

Πού σπήλαιο και ποιόν Χριστό

να δουν να γονατίσουν,

τα δώρα να προσφέρουνε

και ποιόν να προσκυνήσουν;

Πλήθος αμέτρητων Χριστών

και φάτνη τους ο τάφος,

θυσία  στών αιμοσταγών

των Ηρωδών το πάθος!

Τής ζεστασιάς τα σπάργανα,

τα παιδικά ρουχάκια,

τώρα γινήκαν σάβανα

σε τρυφερά κορμάκια.

Ένας απέραντος λυγμός

κι η Γάζα πικρομοίρα,

μικρών Χριστών κατατρεγμός

των Ηρωδών η σπείρα.

 **Ιησού μου φίλε και θεέ,

σύντροφε κι αδερφέ μου,

κι εσύ «παιδίον» κάποτε,

μα γλίτωσες… καλέ μου

και παλικάρι σου’μελε

να ζεις τον Γολγοθά σου,

τα δόλια αυτά που σφάζονται

το πάει η καρδιά σου;

Στον τόπο που γεννήθηκες

που δίδαξες αγάπη,

π’ αγκάλιασες, που γιάτρεψες,

πήγανε όλα στράφι!

Εκείνο «τ’ άστρο το λαμπρό»

και οδηγός των Μάγων,

απ’ τον καπνό κι ορυμαγδό

έδυσε, των πυραύλων!

Ήρθες για την «επί γης ειρήνη»

κι ο σταυρός σου… σπάραξε,

μ’ απ’ την εποχή εκείνη

τίποτα δεν άλλαξε!

Και μην πεις «δεν φταις καθόλου

άλλοι φταίνε πιότερο»,

όλα παν κατά διαβόλου

προς το τρισχειρότερο!

*Αδερφέ μου, τζάμπα πήγες,

στο ’χω πει  κι άλλη φορά,

«τούτοι εδώ δεν χάφτουν μύγες

τα θεριά τα βρωμερά»!

*Σκέψου το και μη διστάσεις,

δώσε στους λαούς πρωτιά…

στις αδύναμες τις τάξεις

στους αθώους, στα παιδιά,

σ’ όλους τούς «κρανίου τόπους»

θάμα θέλουν θεϊκό…

συντριβής,  στους απανθρώπους

που θεριεύουν στο κακό!

*Από σένα αυτό γυρεύουν

να στεριώσει η ανθρωπιά:

Σπήλαιο να σε λατρεύουν

κάνε όλων την καρδιά!

Τής αγάπης, τής γαλήνης,

ευδοκίας και Ειρήνης!

               ****