Φωτογραφικές καλοκαιριάτικες στιγμές με… νόημα

Ιγνάτης Ψάνης

Θαρραλέες, αποφασιστικές, καμαρωτές, πλήρως κοινωνικοποιημένες, με στεντόρεια φωνή, απαιτούν να τις ακούσεις.  Επιβάλλονται με τον τρόπο τους οι χήνες της Σκάλας, που παίρνουν τον πρωινό τους περίπατο. Μέρος του παραθαλάσσιου σκηνικού πια. Άνθρωποι και ζωντανά αντάμα χαίρονται και απολαμβάνουν την ομορφιά. Μάλλον κάτι θα λένε στη γλώσσα τους έτσι αυστηρά που κοιτάζουν αλλά ας το αφήσουμε. Είναι και ο νόμος περί Τύπου…

Δύο είναι τα σπορ του καλοκαιριού, τάβλι και μπιλότ, στα οποία εντυπωσιάζει η προσήλωση και … το πάθος της νίκης. Στη Σκάλα στήνονται κάθε πρωί στου Ζουμπούλη όλοι αυτοί που θέλουν να πάρουν το άχτι τους από την ήττα της προηγούμενης μέρας ή να επαναλάβουν τη νίκη τους. Τι παίζουν; Τι άλλο …τη  τιμή τους. Τι κερδίζουν; Την πλάκα, τα πειράγματα, την παρέα. Ξεκούραση…Πλάκα έχουν και οι… περίοικοι παρατηρητές.

Δύο επιτραπέζια καλοκαιρινά παιχνίδια στα οποία όποιος κερδίζει, κερδίζει… με την τέχνη του και όποιος χάνει, χάνει… από ατυχία (κακό ζάρι ή κακό χαρτί) κατά κανόνα! Συνήθως κερδίζουν – όχι πάντα – οι εξάρες και οι βαλέδες…όπως και στη ζωή

ΦΩΤΟ: ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΜΟΣΧΟΣ

Από τους λίγους που…ωφελήθηκαν από την κλιματική αλλαγή φέτος ήταν η Νυφίδα… με Νυφιδιώτικο καιρό, κάλμα μπουνάτσα! Πρώτη φορά – υποθέτουμε – την  απολαύσαμε Νυφιδιώτες και μη στο απόλυτο μεγαλείο της τόσες μέρες. Γεμάτα και τα μαγαζιά της. Ας μας συγχωρήσουν οι φίλοι μας των άλλων παραλιών, αλλά όταν η Νυφίδα έχει τα κλιματικά της κέφια απλά δεν παίζεται!

Στη φωτογραφία μας πιτσιρικάδες απολαμβάνουν την ασφάλεια και την ομορφιά της Νυφίδας, δένονται με το μέρος, που σιγά – σιγά μπαίνει στο DNA τους.

Με την ευκαιρία να συγχαρούμε την κα Ταξούλα Αντωνίου – Λαμπούση για την επανεκλογή της στη θέση της Προέδρου του Συλλόγου Νυφιδιωτών. Πιστεύουμε πως με τη στήριξη και των υπολοίπων του Συλλόγου και όχι μόνο, μπορεί να δημιουργηθεί μια νέα δυναμική με πολύ θετικά αποτελέσματα για τη Νυφίδα και την ευρύτερη περιοχή.

Πολιχνίτος, καλοκαίρι 2023. Οι ντόπιοι το ξέρουν αλλά ανεβάσαμε τη φωτογραφία και για τους ξένους. Πέντε πιάτα τόσο γεμάτα όσο φαίνονται, ψωμί, μία μπύρα, σέρβις, εξυπηρέτηση, χαμόγελα και πειράγματα με την ιδιοκτησία και το γκαρσόνι, κουβεντολόι και σχόλια με τους γύρω, συμμαθητές, φίλους, γειτόνους, που είχες να τους δεις από πέρσι ή από πολύ παλιά. Όλα αυτά, καλοκαιρινή ευωχία, απόλαυση και οικειότητα, κοστίζουν το αστρονομικά ποσόν των 12 ευρώ! Πού μπορεί να βρει κανείς τέτοιο πακέτο;( Όποιος χορταίνει, παίρνει και στο σπίτι του!) Εννοείται πως με την επόμενη μπύρα ή το επόμενο καραφάκι ( έχει την ίδια τιμή ) αλλάζει και ο μεζές, προς το καλύτερο εννοείται!

Και μια φωτογραφία μέσα από το εγκαταλελειμμένο λαογραφικό μουσείο – στο οποίο θα αναφερθούμε. Το περιβάλλον δεν ήταν και τόσο καλό, γι’ αυτό η φωτογραφία δε διεκδικεί και  βραβείο!

Ούτε φυσικά ο (η) καλλιτέχνη(ι)ς, που και τελείως ανορθόγραφος (η) είναι αλλά και τα λουλδέλια, που κοσμούν περιμετρικά το κάντρο, σε κυκλικό μαύρο φόντο, μάλλον… σε παιδική τέχνη παραπέμπουν. Και διερωτάται κανείς τι θέση έχει ένα τέτοιο  “έργο” σε ένα μουσείο.

Η αξία του, όμως, βρίσκεται στη γνήσια και αυθεντική λαϊκή ψυχή. Στην απλότητα με την οποία ένοιωσε την ανάγκη να στολίσει το ” κατεβατό “του. Η ζωή είναι μαύρη από παντού και πάντα. Δώδεκα μαύροι κύκλοι, όσοι και οι μήνες του χρόνου, κεντά ο δημιουργός στο κάντρο. Όμως, στο κέντρο της, στο βάθος της υπάρχει ομορφιά, αισιοδοξία, ελπίδα, το λουλούδι. Και η πίστη του στη ζωή δυναμώνει με τη πίστη του στον Θεό, που Αυτός έχει, και σαν φιλεύσπλαχνος που είναι θα δώσει και σε μας. Εξάλλου  “Αιτείτε και δοθήσεται υμίν ” λέει η θρησκεία μας.

Η ίδια μορφή τέχνης σαν του Θεόφιλου, ανορθόγραφη και απλοϊκή. Και ο Teriant, πιστεύουμε πως την ίδια αξιολόγηση με εμάς θα έκανε, σ’ αυτό το έργο.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Κανονικά, κατά την ντοπιολαλιά, έπρεπε να κεντηθεί ” ι θιος “. Προφανώς… από σεβασμό στον Παντοδύναμο επέλεξε το μεγάλο (ο), το ωμέγα, το μεγέθυνε, έβαλε και μια τη δασεία, πιστεύοντας ότι αξίζει για τον Θεό ένα διαφορετικό πνεύμα ή να δείξει την πολυγνωσία του στα πνεύματα ή για να κάνει μια μορφή γλωσσικής ποικιλίας. Ποιος ξέρει;

Πάντως, μπράβο στον Δ. Κωφόπουλο και στην Γ. Φεργαδιώτη, που όχι μόνο δεν πέταξαν το κάντρο αλλά το τοποθέτησαν και σε περίοπτη θέση.

ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΙ ΣΥΝΕΧΕΙΑ…