Ο Πολιχνίτος που με πληγώνει, εκτός κι αν…

Ιγνάτης Ψάνης

Ξαναπατήσαμε και φέτος τα “άγια και των Αγίων τα χώματα”, τα μέρη που πρωτομιλήσαμε, πρωτοπερπατήσαμε,  πρωτοερωτευτήκαμε, τα μέρη που τα άγιασε ο μόχθος των γονιών και των προγόνων μας και που τα καθαγίασαν μεγάλα προσκυνήματα του νησιού. Εδώ που βρίσκουμε τα πατήματά μας και αναγνωρίζουμε τις περπατησιές, που αφήσαν οι πριν από μας, και τα ίχνη που αφήσαμε εμείς στη συνέχεια.

Ο Πολιχνίτος αλλά και το νησί μας ολάκερο είναι ένα κομμάτι μας, μέρος της ψυχής και της καρδιάς, του νου και της μνήμης μας, αναλλοίωτο, αυθεντικό, είναι κάτι σαν το βέλος που διαπερνά τη καρδιά του ερωτευμένου. Όμως αυτό το βέλος, όσο γλυκό και ποθητό κι αν είναι, δεν παύει να πληγώνει. Με πίκρα, απογοήτευση και σοβαρό προβληματισμό, εδώ και χρόνια, ακούγονται, δυστυχώς, μόνο σκόρπιες φωνές ανησυχίας όχι μόνο για το παρόν αλλά περισσότερο για το εγγύς μέλλον του χωριού μας, που κάθε χρόνο μάς πληγώνει όλο και περισσότερο. Το έχουμε γράψει επανειλημμένα, μας το εξομολογούνται οι ίδιοι οι κάτοικοι, που το ζουν ολοχρονίς.

Το χωριό έχει αλλάξει. Οι αλλαγές είναι εμφανείς, όπως η συνεχιζόμενη απομείωση του πληθυσμού, η υποστελέχωση υπηρεσιών, το κλείσιμο ή η μεταφορά υπηρεσιών αλλού, η απουσία νέων ανθρώπων, το κλείσιμο μαγαζιών, η συνεχιζόμενη μετεγκατάσταση μεμονωμένων ατόμων αλλά και οικογενειών στη Μυτιλήνη κυρίως και όχι μόνο, τα αλιεύματα του κόλπου της Καλλονής, τα οποία θυμίζουν τον κρουνό που ενώ παλιά πλημμύριζε τον κόσμο τώρα απλά στάζει κ.λπ.

 ΦΕΤΟΣ Η Γ΄ΛΥΚΕΙΟΥ ΘΑ ΕΧΕΙ ΜΟΝΟ 7( ΕΠΤΑ) ΜΑΘΗΤΕΣ!! ΕΙΝΑΙ ΜΑΘΗΤΕΣ ΤΟΥ ΠΟΛΙΧΝΙΤΟΥ-ΑΠΟ ΤΑ ΓΥΡΩ ΧΩΡΙΑ ΚΑΝΕΙΣ!

Διαμαρτυρίες και διαπιστώσεις ακούγονται από παντού. Οι παροικούντες γνωρίζουμε  πολύ καλά τα ενδογενή μας αίτια, αυτά που μας αγκιστρώνουν και μας κρατούν δέσμιους μιας συνεχούς αποχής, αναβλητικότητας και ανοχής της υφιστάμενης κατάστασης, που δε μας αφήνουν να μονιάσουμε. Αυτά μας πληγώνουν περισσότερο, μ’ αυτά θα ασχοληθούμε. Είναι δεδομένη η αδιαφορία για τα “κοινά“, η ακόπιαστη και ανέξοδη αρνητική κριτική, ο διαιρετικός και καταλυτικός κομματισμός, η καχυποψία για όποιον “τολμήσει” να μπει μπροστά, ο εγωισμός, η αυτοπροβολή, η αδυναμία μας  να δράσουμε συλλογικά και τέλος η αντίληψη πως ό τι δεν είναι μέσα στο σπίτι μας και μέσα στην αυλή μας δε μας αφορά. Ο κατάλογος θα μπορούσε να είναι και μακρύτερος. Περιοριζόμαστε στα πολύ ορατά και βασικά. Όλα αυτά, ίσως και άλλα, δημιουργούν ένα μίγμα, που το συνόψισε παραστατικά ο κ. Τάσος Μακρής : ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΜΟΝΙΑΣΤΑ ΠΙΤΥΡΑ!

Θα μπορούσε να ισχυριστεί κάποιος καλοπροαίρετος πως αυτά συμβαίνουν και αλλού.  Η αλήθεια, βέβαια, είναι πως ναι, πράγματι μπορεί να συμβαίνουν και αλλού. Όμως, σίγουρα όχι στον ίδιο βαθμό με άλλα μέρη του νησιού πρώτον και δεύτερον δε μας ενδιαφέρει κιόλας. Εμείς ενδιαφερόμαστε για το δικό μας σπίτι.

Δε χρειάζεται καμιά κοινωνιολογική έρευνα και μελέτη για την αναζήτηση των αιτιών, που στο κάτω – κάτω δε έχει και κανένα νόημα, ούτε συνεισφέρει σε κάτι. Η ουσία είναι ότι ξεμείναμε μια χούφτα άνθρωποι, ότι ο Πολιχνίτος μετακόμισε στη Μυτιλήνη, στην Αθήνα και αλλού, όπου Γης. Ότι ο μόνιμος πληθυσμός του τον Χειμώνα ζήτημα είναι αν μπορεί να συγκριθεί με μια γειτονιά του παλιού χωριού. Ότι ο “αναπνευστήρας” του, ο Αύγουστος, τον κρατά ακόμα λίγο στη ζωή. Ότι από παντού ακούγονται φωνές πως επί τέλους κάτι πρέπει να γίνει. Πληγώνεται κανείς, όταν επισκεφτεί το Σίγρι, την Πέτρα, τον Μόλυβο, την Άναξο, την Ερεσό, το Πλωμάρι, για να μιλήσουμε για τα πολύ γνωστά. Σφίζουν τα μέρη αυτά από ζωή, κόσμο, κίνηση. Χιλιάδες οι επισκέπτες. Και μετά η μελαγχολία, όταν πατάς την περιοχή μας, λες και μετακόμισες σε άλλο νησί, παρακατιανό. ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΜΑΣ ΕΙΧΑΜΕ ΤΡΙΑ ΓΕΜΑΤΑ ΔΗΜΟΤΙΚΑ ΣΧΟΛΕΙΑ, ΣΗΜΕΡΑ ΕΧΟΥΜΕ ΤΡΙΑ ΓΡΑΦΕΙΑ ΚΗΔΕΙΩΝ!!

Έχουμε γράψει πολλές φορές για τους παράγοντες που διαμορφώνουν μια σημαντική προστιθέμενη αξία στην περιοχή μας. Έχουμε περιουσία αναξιοποίητη. Γινόμαστε βαρετοί.

Για τα εξωγενή αίτια, πολιτικές και οικονομικές  επιλογές της Αυτοδιοίκησης και της Κεντρικής Διοίκησης, δε γίνεται λόγος στο άρθρο αυτό. Θα τις σχολιάσουμε αργότερα.

 Τι άλλο μένει να πούμε εμείς; Ότι

” φταίει το ζαβό το ριζικό μας!

 ο Θεός που μας μισεί!

 φταίει το κεφάλι το κακό μας!

… (Βάρναλης, Οι μοιραίοι)

Ο ποιητής γράφει στο τέλος πως κανείς δε βρήκε τι φταίει. Εμείς που ξέρουμε τι φταίει ας μονιάσουμε, για να δυναμώσουμε και να αποκτήσουμε αυτοπεποίθηση, που δυστυχώς είναι στα πατώματα και όσοι είμαστε μέσα αλλά και όσοι είμαστε  έξω από τα τείχη. ” Αν αφιερώνατε οι μορφωμένοι μια ώρα τη βδομάδα για το χωριό σας  ο Πολιχνίτος  θα ήταν παράδεισος”  μού είπε κάποιος ξένος  που μας έμαθε γρήγορα και καλά. Αν οι Πολιχνιάτες της Μυτιλήνης επισκέπτονταν μια φορά το μήνα το χωριό τους μόνοι τους ή με λίγους φίλους, η κατάσταση θα ήταν σαφώς διαφορετική. Αν διεκδικούσαμε, μονιασμένοι όλοι, και κυρίως αυτοί που ξέρουν και μπορούν, όσα μας πρέπουν και μας αξίζουν, θα έστριβε το τιμόνι. Αν νοιαζόμαστε και το δείχναμε…

Ξεμείναμε πολύ πίσω, έχουμε πολύ δρόμο να καλύψουμε. Μπορούμε; Θέλουμε;

Εμείς απαντούμε ανεπιφύλακτα ΝΑΙ, αν αρχίσουμε να διορθώνουμε τον κακό μας εαυτό, ξηλώνοντας ένα – ένα τα ενδογενή αίτια, που χρόνια τώρα είναι το σαράκι μας και με πληγώνουν…

Ας μου συγχωρεθεί το ύφος του σημερινού άρθρου, αλλά…