Ιγνάτης Ψάνης

Λένε για τους μεγάλους ποιητές μα και γενικότερα για τους καταξιωμένους ανθρώπους του Πνεύματος και της Τέχνης πώς διαθέτουν μία έκτη αίσθηση. Είναι αυτή που μπορεί να συλλάβει αυτό που αδιόρατα κινείται, αυτό που ακόμα είναι ασχηματοποίητο, αυτό που αρχίζει να διαφαίνεται αλλά δεν είναι ορατό από τους κοινούς θνητούς. Μπορούν και απομαγνητοφωνούν μηνύματα που ακόμα περιφέρονται στον αγέρα προτού καταλαγιάσουν στη γη.

Έτσι για παράδειγμα στις δεκαετίες του ’50 και του ’60 διαβάζουμε για τις επιπτώσεις της εξειδίκευσης, της επικράτησης της μηχανής, των οικολογικών κρίσεων κι άλλων τέτοιων φαινομένων που για την πλειονότητα των ανθρώπων τότε ήταν ακατάληπτα. Κατά κάποιο τρόπο λειτουργούν ως Προφήτες. Εξάλλου και στο “‘Αξιον Εστί” του Ελύτη αλλά και στον “Δωδεκάλογο του Γύφτου” του Παλαμά έχουμε πολύ μεγάλους Προφητικούς  Λόγους.

Ένας τέτοιος λόγος προφητείας γράφεται στο βιβλίο “ειρηνικοί  ρυθμοί” του αλησμόνητου Αλέκου Γιανακού-Αντωνιάδη πριν από σαράντα χρόνια, όπου με τη μορφή ενός διαλόγου με τη Φύση μάς τα “ψέλνει” ποιητικά, προειδοποιώντας μας για τα μελλούμενα. Τον ενόχλησαν τότε  το “νέφος” και οι πυρηνικές δοκιμές!

Ψ α λ μ ό ς  Νο 1

Μάνα μου Φύση, τι έπαθες;

Τρελάθηκες, στ’ αλήθεια;

Να, στο μεσοκαλόκαιρο του Ογδοήντατρια

 μας τάραξες στο σύνεφο…

 

Όχι πια της Αθήνας, που κάπως συνηθίσαμε

μ’ άγρια – τερατόμορφα, γεμάτα καταιγίδα

που βάρκες θέλει η στεριά κι η θάλασσα τις δίνει

-όσες δεν καταπίνει!

 

Ωχ! τ ‘ανθρωπάκια αλλόφρονα

στέκι γυρεύουν νάβρουν

καθώς σε μυρμηγκοφωλιά

-μ’οργανωμένη σιγουριά

στης εργασίας το ρυθμό

πατάει πόδι εχθρικό!

Μέσα στην καταιγίδα απόηχος ακούστηκε:

–Έχε δα γούστο, άνθρωποι,

και ρέστα να ζητάτε…

Στο διάολο να πάτε!

 

Μ’ αυτό δεν είναι κάμωμα, δεν είναι καν μελτέμι

είναι βαθύ αντάριασμα μες στο πηχτό σκοτάδι

τ΄ ανθρώπου  ψευτοσύρματα- κι ας είν’ από μαντέμι-

τα κάνεις άμορφο  σωρό, ανοίγεις πύλες  Άδη!

 

Δε λέω, βόμβες του Κακού σου ρίχνουν μες τα σπλάχνα

την τάξη πούχες κάποτε σ’ Ανατολή και Δύση

στην τάραξαν οι δοκιμές και Εγκέλαδου άχνα

έσμιξε στους αιθέρες μας με σένα Μάνα – Φύση…

 

Μα,κάνε κράτει! τα δεινά ο πόλεμος τα δίνει

τόσοι πολέμοι έγιναν στη Γη μας τη μαγκούφα

και, καθώς ξέρεις, ύστερα επέρχεται γαλήνη

κι ας κατοικήσουν πια σ’ αυτήν ουρί – αγγέλοι – ούφα!

_Τ’ ήταν αυτό π’ ακούστηκε, λόγος ή κεραυνός;

Τρέμω καθώς τ’ ομολογώ:  ήταν ρομφαίας φως!

 

‘Ανθρωποι ! γελαστήκατε, αδιάφορη δε μένω

στέλνω σημεία – τέρατα γιατί εγώ προσμένω

ότι την ύστατη στιγμή θα δείτε πια το φως

που βγαίνει από την Καρδιά – αλλιώς

αν δεν αλλάξετε μυαλά, τα πάντα θα ρημάξω

αφού εγώ σας γένησα, εγώ και θα σας θάψω! 

——-                                                                        —-                                                                        —-

Και επειδή βρισκόμαστε σε περίοδο εκλογική: Το γεγονός ότι η οικολογική κρίση είναι μακράν η μεγαλύτερη και η πολυπλοκότερη όλων των άλλων κρίσεων(ενεργειακή, μεταναστευτική κ.λπ.) , είναι δική μας εκτίμηση μόνο ότι το περιβάλλον απουσίαζε από τα κομματικά προγράμματα και τις προεκλογικές αντιπαραθέσεις; Και πόσο καλό είναι αυτό;