Αλιεύσαμε ένα ποίημα του αείμνηστου Γιαννακού-Αντωνιάδη, που αναφέρεται στο χωριό μας πριν πολλά χρόνια, και το οποίο  νομίζουμε πως έχει ενδιαφέρον, γιατί κατά τη γνώμη μας έχει αρκετές αναγνώσεις.

ΤΊΤΛΟΣ: Πολιχνίτος = ένας τόπος μπατκωμένος

Το Αιγαίο στα σπλάχνα και η θέρμη της Γης

-σ ‘αμάχη προαιώνια στο φως του Ήλιου-

να καταπιούν πασχίζουν το λιγοστό μας χώμα!

Και πάνω στην αμφίβολη στεριά:

άνθρωποι – αγώνες – έριδες – ιδέες…

 

Του Αιγαίου δώρο ο Κόλπος Καλλονής

της άχνας του Εγκέλαδου οι Θερμοπηγές

της παρουσίας του ανθρώπου η “Ελπίδα”

(Σκάλα για το Αύριο στην είσοδο του Κόλπου).

 

‘Οποιος πολύ πονά, γαϊδουρινά φωνάζει…

Όποιος το μίσος έζησε, στοχεύει στην αγάπη…

Κι όποιος τον πόλεμο αδερφό απ’ της Ζωής την κρήνη

-πεσκέσι στη ψυχή

από μια φύση εριστική –

σαν δροσερό αεράκι δροσερό γεύεται την ειρήνη!

 

Βουνά δεν έχει τούτη η γωνιά

ορίζοντες ν ‘ανοίξουν στ’ ανθρώπινα τα μάτια…

‘Ολα μας είναι χαμηλά

λες και της Γης η αγκαλιά

όμηρους μάς κρατά!

Μα όποιου ‘Οντος η ψυχή

πολύ βαθιά πατικωθεί

Ανάσταση οσμίζεται – σ΄ Ανάσταση ελπίζει

σηκώνοντας τα βάρητα της Ρωμι0σύνης όλης:

“Όσο βαρύ το πάτημα, τόσο ψηλό το ζάλο”!

 

Καθώς τα κοχύλια του γιαλού βρίσκει ο σκαφτιάς σε  λόφους

-εδώ ‘ ναι αδελφοποιτοί οι αχινοί κι οι σκίνοι-

τόσο ψηλά ας ανεβεί η φλόγα της ψυχής μας

για λύτρωση απ’ το μπάτκωμα με όραμα:   ε  ι  ρ  ή  ν  η!

Αλέκος – Γιαννακός Αντωνιάδης “ειρηνικοί ρυθμοί”, Αθήνα, 83, Αύγουστος-σελ.150