Κραυγές….

Ιγνάτης Ψάνης

 Στον πολύ γνωστό πίνακα του Νορβηγού καλλιτέχνη Έντβαρτ  Μουνκ “Η κραυγή” όλοι εστιάζουν στο αποκρουστικό και ανατριχιαστικό πρόσωπο του ανθρώπου (άντρας ή γυναίκα) που ολόκληρο είναι μία κραυγή. Ο πίνακας έχει γίνει σύμβολο κάθε προσωπικού, κυρίως, αλλά και διασταλτικά κάθε κοινωνικού δράματος. Και τέτοια έχουν συσσωρευτεί πολλά τα τελευταία χρόνια. Ας θυμηθούμε τις κραυγές ενός ολόκληρου λαού, που λόγω της απρονοησία σας και επιπολαιότητας κάποιων πολιτικών μπήκε στη μέγγενη τριών αχρείαστων αλλεπάλληλων μνημονίων. Κραυγάζουν ακόμα οι νεκροί στο Μάτι, ζητώντας δικαίωση και οι ζωντανοί διεκδικώντας το δικαίωμα να συνεχίσουν να ζουν, την αποζημίωσή τους, την αποκατάστασή τους.

Χρόνια κραύγαζαν για την κατάντια, την ακαταλληλότητα και την επικινδυνότητα των σιδηροδρόμων όσοι από διάφορους χώρους εμπλέκονταν με αυτούς. Μέσα στο τραγικό συμβάν της σύγκρουσης των συρμών αλλά μέσα από πάρα πολλά άλλα, που κατά καιρούς αναδύονται, αποτυπώνεται ολόκληρο το πολιτικό- διοικητικό μας σύστημα, αποκαλύπτεται πως «ο βασιλιάς είναι, όντως, γυμνός». Ανάγλυφα, βέβαια, αποδεικνύεται η ανικανότητά να δημιουργήσει ένα νομικό πλαίσιο θεσμών που να είναι απόλυτα σεβαστοί, οριοθετημένοι και αποδεκτοί. Μαζί με τους εκπαιδευτικούς θεσμούς οι οικονομικοί αποτελούν τα θεμέλια κάθε κοινότητας, σχετίζονται με την παραγωγή αγαθών και την παροχή υπηρεσιών. Θεσμοί, όμως, που θα τους υπερασπίζεται με νύχια και με δόντια η Δικαιοσύνη. Θεσμοί που θα προασπίζουν το δημόσιο συμφέρον, το δημόσιο χρήμα και τη δημόσια ασφάλεια. Θεσμοί που θα έχουν υπεύθυνους, με αυστηρό σύστημα λογοδοσίας κατά την άσκηση των καθηκόντων τους αλλά και μετά την αποχώρησή τους. Τι παρέλαβαν, τι πέτυχαν, γιατί (όπου) απέτυχαν; Και κυρίως σε τι και γιατί άλλαξε η περιουσιακή τους κατάσταση στα χρόνια που είχαν την ευθύνη της διαχείρισης. Θεσμοί σύγχρονοι, λειτουργικοί, όσο γίνεται πιο απλουστευτικοί, για να είναι πιο κατανοητοί και περισσότερο ελέγξιμοι. Θεσμοί που θα έχουν συνέχεια και συνέπεια χωρίς κομματικές εντολές και εξαρτήσεις και που θα τους διαδέχονται άνθρωποι αποδειγμένα άξιοι, κατάλληλοι, με κατάλευκο ποινικό και κοινωνικό μητρώο. Θεσμοί που θα είναι αποτέλεσμα δημοκρατικής ευαισθησίας στους οποίους θα καταλήγουμε, ακούγοντας και εκτιμώντας όλους όσοι εμπλέκονται. Θεσμοί που θα έχουν κυρίως την εξουσία να ελέγχουν τις αυθαιρεσίες της Εξουσίας. Θεσμοί που θα δίνουν χώρο στους νέους ανθρώπους, για να πάρουν τη σκυτάλη και να τρέξουν σε λεωφόρο και όχι στα στενοσόκακα και στους λαβύρινθους που κάποιοι έντεχνα και δόλια κατασκευάζουν. Δεν αρνούμαστε τις προόδους σε διάφορους τομείς, κυρίως τεχνολογικής υποστήριξης, που διευκολύνουν και απλουστεύουν την καθημερινότητα. Όμως δεν αρκούν να καταστείλουν τις δίκαιες αντιδράσεις.

Κραυγάζουν τα νέα παιδιά που βλέπουν αγανακτισμένα να μετακυλίονται οι ευθύνες, να διαχέονται μέσα σε ένα πολυτεμαχισμένο οργανισμό με ντόπιους και ξένους “επενδυτές” και διαχειριστές της ασάφειας και του “πάμε κι όπου βγει”. Που βλέπουν να πεθαίνουν αβοήθητα  στη μέση του πουθενά συνομήλικά τους. Που δεν έχουν καν το δικαίωμα της διαμαρτυρίας, γιατί χρόνια τώρα ειρηνικές διαμαρτυρίες έντεχνα και συστηματικά μία ομάδα κουκουλοφόρων τις μετατρέπει σε πεδία μάχης. Ο λόγος προφανής. Κραυγάζουν, γιατί διεκδικούν το δικαίωμα μιας αξιοπρεπούς αμοιβής, για να μην ακολουθήσουν τις χιλιάδες των ξενιτεμένων νέων, τον ανθό της κοινωνίας μας, που τα τελευταία χρόνια απλώθηκε στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα!

Η έρευνα, λέει, για την αποκάλυψη των υπευθύνων, για να είναι πλήρης, θα ξεκινήσει από το 2000. Και γιατί όχι από αυτόν που πρώτος κατασκεύασε το σιδηρόδρομο, από τον Χαρίλαο Τρικούπη; Εξάλλου από αυτόν ξεκίνησε το πρώτο σιδηροδρομικό λάθος (το περίφημο μετρικό σύστημα)! Δεν ξέρουμε πότε και ποιους θα αναγνωρίσει, θα παραπέμψει και θα καταδικάσει η Δικαιοσύνη, η οποία δε διέρχεται και τις καλύτερες μέρες της. Ευρύ το πεδίο των υπευθύνων μέσα στο βαθύ και γραφειοκρατικό/χαοτικό κράτος και δυστυχώς  κανένα μαχαίρι δεν έφτασε ποτέ στο κόκκαλο, ο ουρανός ποτέ δεν καθάρισε!

Ο ΠΟΛΙΧΝΙΤΟΣ

Κραυγάζουν οι Πολιχνιάτες για την κατάσταση που επικρατεί στο Κέντρο Υγείας, γιατί δεν μπορεί να τους εξασφαλίσει το αυτονόητο, την παρουσία ενός ασθενοφόρου ολόκληρο το εικοσιτετράωρο και μάλ ιστα μετά από όσα έχουν προηγηθεί. Προστέθηκε τελευταία και ένα άλλο περιστατικό για το οποίο ευχόμαστε να περάσει το κρίσιμο στάδιο και να έχει ταχεία και ολοκληρωμένη αποκατάσταση της υγείας του. Ένα νέο παιδί σε μία άτυχη στιγμή χρειάστηκε επειγόντως το ασθενοφόρο, γιατί η κατάσταση του ήταν πολύ σοβαρή. Δυστυχώς, πάλι έπρεπε να περιμένει και αυτός να έρθει από τη Μυτιλήνη το ασθενοφόρο! Πάλι δεν υπήρχε οδηγός βάρδιας. Πάλι η κοινότητα είναι απροστάτευτη. Πάλι θα προσεύχονται οι χωριανοί μας να υπάρχει οδηγός βάρδιας, αν, ο μη γένοιτο, πάθουν κάτι. Πάλι ούτε ο Δήμος ούτε η Περιφέρεια ούτε το Υπουργείο ούτε κανένας Εισαγγελέας δεν μπορεί να τους προστατέψει. Το παλικάρι μεταφέρθηκε στην Αθήνα και εμείς ολόψυχα του ευχόμαστε να γίνει γρήγορα καλά.

Έτσι πρέπει να λειτουργούν οι θεσμοί και μάλιστα όσοι συνδέονται με την Υγεία; Αν δεν μπορούν να συντρέξουν σε μια δύσκολη στιγμή που “παίζεται” η ζωή ενός συνανθρώπου μας, το πρωταρχικό αγαθό των ανθρώπων, τι πρέπει να γίνει; Γιατί κάτι πρέπει να γίνει.

Και πράγματι κάτι μαζικό ξεκίνησε, με μεγάλη συμμετοχή αυτή τη φορά και νέων παιδιών με μία από τις μεγαλύτερες κινητοποιήσεις που έγιναν πανελλαδικά και στην οποία συμμετείχε και ολόκληρο το νησί την Τετάρτη, οκτώ του μηνός. Διαδηλωτές και διαδηλώτριες γέμισαν στην πλατεία Σαπφούς και την προκυμαία, ένα πολυάριθμο πλήθος κάθε ηλικίας και προέλευσης, μαθητές φοιτητές συλλογικότητες, φορείς διατράνωσαν τα αιτήματα τους, αποτίοντας φόρο τιμή στα αθώα θύματα των Τεμπών.

Αξιοσημείωτη ήταν και η παρουσία των συγχωριανών μας που πλαισίωσαν ενεργά και παραστατικά τη  διαδήλωση, γιατί αυτοί εκτός από την ασφάλεια για τη ζωή απαιτούσαν και το δικαίωμα στη ζωή.

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ-ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΡΑΚΛΑΣ

Έχουμε πολύ δρόμο να διανύσουμε ακόμα όλοι, πολίτες και πολιτικοί.