Με ιδιαίτερη χαρά φιλοξενούμε το ποίημα του συγχωριανού μας κ. Κυριάκου Πούμπρου «O ΕΛΛΗΝΑΣ ΘΑΛΑΣΣΙΝΟΣ». Η αγάπη  για τους ανθρώπους και η ευαισθησία του για τις αξίες τους αναδύονται γενικότερα μέσα από τον ποιητικό του λόγο.

Με την ίδια χαρά υποδεχόμαστε και εγκαινιάζουμε τις λογοτεχνικές μας επαφές με ένα κείμενο για την Ποίηση και με το ποίημα της συγχωριανής μας κ. Καραγεώργη Ευστρατίας, με τον τίτλο «ΘΕΣΜΟΦΟΡΙΑΖΩΝ ΝΟΥΣ». Πρόκειται για ποίηση χαρισματικού ποιητικού λόγου, αποτέλεσμα πολύχρονης μελέτης και εξάσκησης.

Η επαφή με την ποίηση των συγχωριανών μας μέσω της ιστοσελίδας μας ελπίζουμε ότι θα βοηθήσει πολλαπλώς.

 

Ο ΕΛΛΗΝΑΣ ΘΑΛΑΣΣΙΝΟΣ

 Χιλιάδες χρόνια αρμένιζες

με τα άστρα για πυξίδα.

Του Ποσειδώνα ημέρωσες

την τρίαινα! Σε είδα…

 

Στενά των νήσων τα όρια 

και πώς να κρατηθείς;

Στήνεις με κορμούς νεώρια

και με σχεδία θα πορευτείς!

 

Σε πέλαγα κι ωκεανούς

με μόχθο και με ιδρώτα

το δέος σου έχτισε Ναούς,

μετάδωσες τα Φώτα!

 

Από παλιά ως τα σήμερα

οι δόξες σου ουκ ολίγες:

Ξεκίνησες με τρίαινα,

Και μ’ Άη  Νικόλα πήγες!

 

Τα δύο κουμπιά στα χέρια σου,

γίναν πανιά στην πλώρη.

Προπέλα είχε η πρύμνη σου,

μα χύμηξες σαν δόρυ!

 

Στα πέρατα έφτασες του νου

με άστρο την Ελπίδα!

Το πάρε-δώσε σου παντού,

μα το Αιγαίο η Πατρίδα!

 

Άλλοτε πλώρη γι’ άγνωστα

κι άλλοτε πλούτη πρύμα.

Φορές τα μάτια άπληστα:

Σε γέλαγε το χρήμα!

 

Μα σαν επάταγες στεριά,

ξέχναγες τους Αγώνες…

                 Παντού σ’ απάντεχε Αγκαλιά

Σειρήνες και Γοργόνες!

 

Νίκησες τόσες θάλασσες,

πάλεψες με το κύμα,

με πίκρες κι αίμα ανάκατες

χάθηκαν τόσοι, κρίμα!

 

Κι αν τώρα αράζεις στη στεριά

με χιόνια στα μαλλιά σου 

Στα πέλαγα ακόμα αντιλαλεί

Σαν από ηχώ η λαλιά σου!

 

ΚΥΡΙΑΚΟΣ  ΠΟΥΜΠΡΟΣ

 

Η ΠΟΙΗΣΗ

 

Η ποίηση είναι ένα ταξίδι στο Παράδεισο.

Ένας κόσμος γεμάτος από λέξεις όπου ονειρεύεσαι και νιώθεις συναισθήματα.

Είναι όλες οι γλώσσες του κόσμου μαζί.

Ένα είδος ψυχοθεραπείας και για αυτόν που τη γράφει και για εκείνον που τη διαβάζει.

Ποίηση σημαίνει ποιώ ζωή!!

Σε ένα απόφθεγμά του ο αρχαίος λυρικός ποιητής μας Σιμωνίδης ο Κείος λέει:

“Η ζωγραφική  είναι ποίηση σιωπώσα,

η δε ποίηση είναι ζωγραφική λαλούσα.”

 

ΘΕΣΜΟΦΟΡΙΑΖΩΝ ΝΟΥΣ

Στη δίνη του Έρωτα θεσμοφοριάζουσες μορφές ακροβατούν σε τεντωμένο σχοινί.

Δραπετεύουν από μνήμες επαίτες,

καιροφυλακτούν πίσω από γωνίες κι ανήλιαγα στενά.

Μνηστήρες μιας παλινωδίας εκκωφαντικής που αναιρεί τα προσφάτως λεχθέντα.

Αποπλανούν την Αρίσβη και νυμφεύονται την Εκάβη.

Μοιραία εναποθέτουν ελπίδες στην απάθεια και αήθειά τους.

Καπηλεύονται ιδέες και όνειρα σε μια πατριδοκαπηλία άνευ όρων και με πλήρη συναίσθηση της πολιτειακής ανωμαλίας που υποβόσκει.

Η παρείσφρηση του Κηδεστή στο άβατο, αποτυγχάνει οικτρά!

Παγιδευμένος επιχειρεί ευριπίδεια τεχνάσματα για να αποδράσει….

Πάλι Αποτυγχάνει!

Παρεμβατικός ο Ευριπίδης γίνεται συνωμοσιολόγος υποσχόμενος

Ανακωχή!

ΕΥΣΤΡΑΤΙΑ  ΚΑΡΑΓΕΩΡΓΗ